COVID στην εγκυμοσύνη

Είναι η πανδημία μία συνθήκη ιδιαιτέρως σκληρή για τις εγκύους και τις λεχώνες. Μία περίοδος με αυξημένο άγχος, με πολλή αγωνία και με ποικίλα ερωτήματα: «Τι θα συμβεί αν κολλήσω COVID στην εγκυμοσύνη;». «Πού θα γεννήσω αν κολλήσω;». «Θα είμαι μόνη μου;». «Θα μπορώ να θηλάσω;». «Να κάνω το εμβόλιο;». Μια περίεργη εποχή που δημιουργεί επιπλέον άγχος στις μητέρες, άρα περισσότερο από ποτέ κρίνεται τώρα απαραίτητη η σωστή συμβουλευτική, τόσο για τα πρακτικά όσο και για την ψυχολογική υποστήριξη της γυναίκας εναντι της πανδημίας COVID κατα την διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Η κάθε μητέρα δικαιωματικά πρέπει να έχει το κατάλληλο υποστηρικτικό πλαίσιο από επιστήμονες πλήρως καταρτισμένους για τις νέες συνθήκες. Ο μαιευτήρας και η μαία (οφείλουν να) είναι κοντά της, δίπλα της, συνοδοιπόροι και σε αυτή τη νέα συνθήκη και απαντούν σε όλα όσα απασχολούν τις εγκύους και τις λεχώνες στην COVID εποχή.

Αυτές είναι μερικές απο τις σκέψεις τους και εμπειρίες που μοιράστηκαν μαζί σας:

Δάφνη. Γέννησε στις 6/3/2021

Η περίοδος που ένιωθα πιο πολύ θυμό και άγχος λόγω της κατάστασης ήταν ο τελευταίος μήνας της εγκυμοσύνης μου. Ξέροντας πόσο θα άλλαζαν οι συνθήκες του τοκετού σε περίπτωση που βρεθώ θετική, αναγκαστικά έπρεπε να απομονωθώ- ακόμα πιο πολύ- και να περιορίσω οποιαδήποτε κοινωνική επαφή. Αν κάποια μέρα τελικά έβλεπα, τηρώντας πάντα όλα τα μέτρα, τους γονείς μου ή κάποια φίλη μου οι επόμενες μέρες ήταν γεμάτες με άγχος μην τυχόν και νιώσω ή εμφανίσω κάποιο σύμπτωμα -ή και και τύψεις που “λύγισα” και είδα άνθρωπο… Παρόλη την αναγκαιότητα της χρήσης μάσκας,  δεν παύει να μου έχει στερήσει το δικαίωμα να δείχνω το χαμόγελο που ήθελα, καθ’όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, στη μαία μου και στον γιατρό μου.

 

Πηνελόπη. Οι σκέψεις της όταν ήταν 8 μηνών έγκυος 

Βρίσκομαι στον όγδοο μήνα της τρίτης εγκυμοσύνης μου. Οι δυο προηγούμενες εγκυμοσύνες ήταν σχετικά ανέμελες. Υπήρχε το άγχος τού να είναι όλα καλά, υπήρχε η κούραση (ειδικά στη δεύτερη, έχοντας ένα ακόμα μικρό παιδί στο σπίτι), υπήρχε η αγωνία, υπήρχε όμως και μια ασφάλεια. Μια ασφάλεια του ότι ό,τι και να γίνει μπορώ να πάω στο μαιευτήριο με τον γιατρό μου και τη μαία που εγώ έχω επιλέξει και που έχω εμπιστοσύνη. Η τρίτη μου αυτή εγκυμοσύνη με βρίσκει σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για όλους. Αυτή της πανδημίας του covid-19. Αυτή η περίοδος είναι πολύ δύσκολη για όλους, πόσο μάλλον για μια εγκυμονούσα που θα πρέπει να είναι ήρεμη! Το άγχος είναι μεγάλο: άγχος μήπως κολλήσω και πώς θα το αντιμετωπίσω έχοντας ένα μωρό στη κοιλιά μου, μήπως του μεταφέρω τον ιό και πάθει κάτι σοβαρό… άγχος μήπως τη μέρα της γέννας βγω θετική στο test covid-19 και τελικά με στείλουν σε άλλο μαιευτήριο χωρίς τον γιατρό και τη μαία μου. Ακόμα κι αν γεννήσω τελικά στο μαιευτήριο που έχω επιλέξει, αγχώνομαι αν θα καταφέρω… να έχω κοντά μου τουλάχιστον τον άνδρα μου, γιατί σίγουρα κανείς άλλος δεν θα μπορεί να είναι. Όλη αυτή η κατάσταση δημιουργεί άγχος ακόμα και για το μετά τη γέννα, μην κολλήσει το μωρό. Στο σπίτι δεν μένω μόνη μου, υπάρχουν κι άλλοι που δεν μπορώ συνέχεια να τους κρατάω εγκλωβισμένους μέσα για να μην κολλήσουν covid-19. Και φυσικά άγχος με τον θηλασμό. Τα δυο αγόρια μου κατάφερα να τα θηλάσω αποκλειστικά για πολλούς μήνες. Τι θα γίνει με τη μικρή τώρα αν τυχόν κολλήσω; Θα μπορώ να τη θηλάσω; Κι αν χρειαστεί να νοσηλευτώ, τι θα γίνει με το νεογέννητο στο σπίτι; Ζούμε μια δύσκολη περίοδο. Εμείς οι εγκυούλες αντί να προσμένουμε με χαρά να δούμε τα μωράκια μας, είμαστε αγχωμένες -κάτι που μας κάνει κακό.

 

Γεωργία. Έγκυος κατά το πρώτο lockdown

Η εγκυμοσύνη μου συνέπεσε με την έξαρση της πανδημίας και του πρώτου lockdown. Ως εκ τούτου ήταν κι αυτή μία δύσκολη περίοδος που ενέτεινε το άγχος το οποίο, ούτως ή άλλως, υπάρχει την περίοδο αυτή: άγχος που αφορά στην αίσια έκβαση της εγκυμοσύνης και στη γέννηση ενός υγιούς παιδιού. Ωστόσο, η πανδημία επηρέασε κυρίως τη διαδικασία του τοκετού, καθώς επέβαλε συγκεκριμένους όρους σε αυτήν. Τον τελευταίο μήνα με στεναχωρούσε η σκέψη ότι θα ήμουν αναγκασμένη να φοράω μάσκα πηγαίνοντας στο μαιευτήριο με πόνους και με ανησυχούσαν οι επαφές με άλλους ανθρώπους στο μαιευτήριο. Πράγματι, αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο, όταν έφθασα στο μαιευτήριο, ήταν πρώτα από όλα η διενέργεια του τεστ για τον κορονοϊό. Θυμάμαι ότι είχα αρχίσει να πονάω έντονα και ότι δεν μπορούσα να συνεργαστώ για να γίνει το μοριακό τεστ. Με δυσκόλεψε η λήψη δείγματος από τον φάρυγγα και κατά τη διάρκεια της διαδικασίας δεν ήμουν συνεργάσιμη, γιατί πονούσα και είχα αρχίσει να αγχώνομαι για τη γέννα. Μία άλλη δυσκολία που είχα να αντιμετωπίσω ήταν ότι ο άντρας μου δεν μπορούσε να είναι δίπλα μου πριν βγει το δικό του τεστ για τον κορονοϊό, και πριν διαπιστωθεί ότι είναι αρνητικός. Μία διαδικασία που κράτησε περισσότερο από δύο ώρες. Αυτές οι δυσκολίες λόγω της πανδημίας έρχονταν να προστεθούν στη δύσκολη στιγμή του τοκετού και μου προκαλούσαν περισσότερο άγχος. Άρχισα να αισθάνομαι ασφάλεια μόνο όταν βρέθηκα στο δωμάτιο με τη μαία μου και τον γιατρό μου, και πια δεν με απασχολούσε το αποτέλεσμα του τεστ αλλά το να γεννήσω και να είναι καλά το παιδί μου. Κι αφού πέρασε αυτή η μοναδική στιγμή και είχε αίσιο τέλος, οι δυσκολίες λόγω κορονοϊού συνεχίστηκαν και αφορούσαν τις επισκέψεις στο μαιευτήριο. Καταρχάς, είχα πολύ άγχος, γιατί ένιωθα ότι το μωρό απειλείται από όλους όσοι έμπαιναν στο δωμάτιο και επίσης με πείραζε το ότι μόνο ο άντρας μου μπορούσε να μείνει μαζί μου (κι αυτός για κάποιες ώρες). Πάντως, αν και ήταν όλα αγχωτικά, ο τοκετός παρέμεινε μία μοναδική και πανέμορφη εμπειρία, γιατί τίποτα, ούτε και η πανδημία, δεν μπορεί να αποδυναμώσει το θαύμα της γέννησης ενός παιδιού.

 

Σόνια. Γέννησε στο πρώτο lockdown 

Όταν ήρθε η ώρα να γεννήσω ήταν η πρώτη μέρα που στη χώρα μας μπήκαμε σε καραντίνα, δηλαδή στις 13 Μαρτίου του 2020. Ήταν η σημαντικότερη μέρα της ζωής μου και θα έπρεπε να τη βιώσω μόνο με τον άντρα μου. Τώρα που το σκέφτομαι, καταλαβαίνω ότι και πάλι ήμουν τυχερή που είχα τουλάχιστον αυτόν. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμάς και δύσκολο καθώς δεν είχαμε τους δικούς μας ανθρώπους να μας βοηθήσουν και να μας υποστηρίξουν. Η μητέρα μου μου έλειπε περισσότερο από ποτέ. Είχα πολλά έντονα συναισθήματα. Φόβος για το αν θα τα καταφέρω, για να μην πάθει κάτι ο μπέμπης μου, για να μην κολλήσουμε τον ιό. Ανησυχία για την υγεία των δικών μας ανθρώπων. Αγωνία για το πώς θα ανταπεξέλθουμε σε όλο αυτό. Στεναχώρια που δεν μπορούσα να απολαύσω τη στιγμή με τους δικούς μου… Αλλά ένιωθα και απέραντη ευτυχία γιατί είχα τον γιο μου στην αγκαλιά μου. Οι συνθήκες ήταν περίεργες, καθώς κάθε μέρα άλλαζαν τα μέτρα. Το μαιευτήριο ήταν άδειο από κόσμο και δεν μπορούσαμε να βγούμε από το δωμάτιο. Η απομόνωση ήταν δύσκολη. Όσο και να μας βοηθούσαν και να μας εξυπηρετούσαν άμεσα το νοσηλευτικό προσωπικό και οι γιατροί, νιώθαμε μοναξιά. Σκεφτόμασταν βέβαια ότι, και να βγούμε από κει, θα πάμε μόνοι μας στο σπίτι μας και δεν θα ξέρουμε τι ακριβώς να κάνουμε. Πρώτη φορά γονείς: θηλασμός, άλλαγμα το μωρό, μπάνιο, ύπνος -ή μάλλον αυπνία… Μας φαινόταν σαν μια τεράστια ανηφόρα που έπρεπε να την ανέβεις μόνος σου με φόβο μην αναπνεύσεις και κολλήσεις τον ιό. Η μάνα μου πάντα μου έλεγε ότι ο άνθρωπος βρίσκει δύναμη και τα καταφέρνει. Εγώ ένιωσα ότι πλέον δεν ήμουν μόνη. Είχα να προστατεύω και να μεγαλώσω ένα ακόμα ανθρωπάκι. Και αυτό με έκανε πολύ πιο δυνατή και με πίστη στον εαυτό μου. Από όταν κράτησα τον μπέμπη μου στην αγκαλιά μου, ήξερα ότι με κάποιο τρόπο θα τα κατάφερνα. Όλοι λένε ότι το 2020 ήταν η χειρότερη χρονιά, για μένα όμως ήταν η καλύτερη καθώς μού έφερε τον μπέμπη μου!

 

Eleni. Pregnant in the midst of a pandemic 

In this pregnancy in the midst of a pandemic I was more stressed, apart from the stress I had to go all the way and complete the pregnancy well, I was nervous and not getting stuck with the virus. This also caused a general stress at home as the husband could transfer something from his work for it and did constant testing. We also didn’t know, from the world’s events, what happens to a pregnant woman, the placenta or the fetus if she’s sick from the io. I couldn’t get vaccinated at least during the period when I was pregnant because I wasn’t allowed to get the vaccine on the pregnant women yet. That meant I had to be even more locked up in the house than a woman who wasn’t pregnant. I felt like I was in isolation! If I had to see someone, they had to fully keep the security measures. All my examinations were done in private clinics, which increased the cost, and not in public hospitals because I was terribly stressed by the crowding that exists in them as well as not letting the husband attend during the examination. As far as childbirth is concerned, the annoying thing was that the protocols of the private maternity ies were constantly changing, but each of them had their own protocol. For example, if the husband could be there, the test had to be done, how many days ago. So from the 37 weeks the husband had to undergo a PCR test. This created an extra stress each time if he could attend the birth. My anxiety doubled a few days before giving birth to the possibility of me being positive and having to be transferred to a public hospital at the last minute giving birth in an unknown environment. Also during the birth and the odes it was very annoying to wear a mask and keep an eye on it all the time not to take it off. Finally, as far as the lotion is concerned, I had to leave in the first 24 hours as I shared the room with another woman as well as that the baby was in de facto contact with many people who took care of it and who needed to have been vaccinated. So I didn’t enjoy the benefits of the hospital as a leper. But the good thing about giving birth in the midst of a pandemic, I have to say, was that I had no visits, so I was able to rest after the birth and undisturbed to enjoy my baby!

 

Μαρούλα. “Ο covid και η εγκυμοσύνη μου”

Φόβος: μην νοσήσω εγώ. Μην νοσήσει το μωρό. Φόβος: μήπως κολλήσω και αναγκαστώ να γεννήσω σε άλλο μαιευτήριο από αυτό που έχω εγώ επιλέξει. Φόβος: μην κολλήσω και στερηθώ τον γιατρό που έχω επιλέξει εξαρχής. Φόβος: που θα είμαι μόνη στο μαιευτήριο χωρίς φίλους και συγγενείς να μοιραστώ το γεγονός. Φόβος: μήπως δεν αφήσουν ούτε τον άντρα μου να μπει στην αίθουσα τοκετού για τη γέννα. Στέρηση: των αγαπημένων προσώπων μου σε μια περίοδο της ζωής μου που θα ήθελα να τη μοιράζομαι. Δυσφορία: στην απαραίτητη βόλτα λόγω της πολύωρης χρήσης της μάσκας. Δημιουργεί λαχάνιασμα, δημιουργεί και περισσότερη κόπωση. Δυσκολία: σε θέματα πολύ πρακτικά, π.χ. στα ψώνια της προίκας του μωρού και του εξοπλισμού για την εγκυμοσύνη και τη λοχεία. Όλα πρέπει τώρα να γίνονται online, χωρίς τη βοήθεια της πεπειραμένης πωλήτριας που θα με καθοδηγούσε γρήγορα και σωστά για όλα τα απαραίτητα.